Sommer ongelukkig en omgekrap

Van Vrydagaand af wou ek al begin oplees en skryf aan ‘n inskrywing, maar een of ander rede is ek net nie lus daarvoor nie en half geïrreteerd daarmee.  Die krapperigheid wil maar net nie weg gaan nie.  Daarom sit ek nou hier en skryf, met geen interessante inligting nie, met eintlik weinig positief om by te dra, en met die wete dat die arme mense wat hulle tyd mors om hier ‘n draai te maak,  met net ‘n gemors van tyd weg gaan stap.  Maar dit is dit.  Ek het nou op my pad met my sitvlak in hierdie modderpoel beland, en nou moet ek dit deel, want anders draai ek mos net die blink kant na bo, en blink en aangenaam is my reis nie altyd nie. 

Ek dink my ongelukkigheid het in die week begin toe ‘n gesprek tussen my en ‘n vriendin ‘n draai by godsdiens gemaak het.  Alhoewel ek probeer om die onderwerp te vermy, beland ek dikwels pens en pootjies in so ‘n gesprek, ek het gewoonlik geen idee hoe die gesprek daarby uit gekom het nie.  Sy is ‘n christen (soos al my vriendinne), en nadat ek probeer het om net te luister, is ek tog ingetrek, en het vir haar probeer verduidelik hoe ek op die oomblik spiritualiteit beleef. Onthou, ek het nou weg beweeg van die glimlag en instemmende kopknik-fase.  Ek moet sê, dit was ‘n baie makliker manier om geestelike episodes en gesprekke te hanteer. 

Dit is soos baie keer moeilik om in woorde vas te vang wat deur my kop gemaal het vanaf daardie eintlik heel gewone gesprek af, so ver as wat godsdienstige gesprekke aan gaan.

Soos ek al hoe meer agter kom, neig my ervaringe en dit waarmee ek myself kan vereenselwig, wat vir my betekenis het en wat my positief laat voel op die oomblik waarskynlik om “new age” te wees.  Ek het nie regtig ‘n goeie idee wat “new age” is nie, en miskien het ek maar net onwetend in die aanloklikheid daarvan getrap voordat ek dit eers kan definieer, of eens ‘n Afrikaanse woord daarvoor ken.  Al wat ek weet is dat dit vir my ‘n baie positiewe ervaring is.  Dit is werklik vir my aangenaam om my, my lewe en almal om my te omhels met liefde en positiewe energie.  Om net te wees, en om na die beste in alles te soek en om dankbaar te wees.  Om die natuur raak te sien, na mooi musiek te luister, en my daarin te verloor.  Om wetenskap te beoefen en met verwondering oor nuwe uitvindings te wete te kom, en te lees en luister na nuwe idees en ander oortuiginge, sonder om dit te veroordeel.  Ek is seker maar ook ‘n volstruis, want ek verkies ook om ‘n dowe oor en blinde oog te draai in my daaglikse spirituele lewe op die negatiewe wat my nie aanstaan nie, soos so dikwels byvoorbeeld politiek en geweld.  Ek hou nog daarvan om oor lewe en dood te dink, oor niks en oor iets, en oor hoe min ons weet, en selfs dat ons maar vervlietend is, en wanneer ons doodgaan daar net niks oorbly nie.  Dit is nie lekker nie, maar dit is ook nie vreesaanjaend nie, dit is maar net.  Dit keer my nie om die beste wat ek kan uit die lewe te haal nie, beide met my verstand en my gevoel.

My vriendin is ‘n pragtige mens.  Sy het my vertel van haar positiewe ervaring en vertroosting om ‘n christen te wees, en hoe al die vrae nie meer saak maak vandat sy haar hart vir die Here en vir Jesus gegee het nie.  Sy weet daar is net een manier om verlos te word, en dit is om te glo dat Jesus Christus vir ons sonde gesterf het.  Sy weet daar is baie dinge waaroor ‘n  mens vrae kan vra, maar sy weet sy is reg, en eendag sal ons alles weet.  Sy het my verseker dat sy my nie veroordeel nie, sy kry my net jammer.  Sy gaan toe voort, om soos wat ek baie van alle kante af hoor, te vertel dat die wederkoms baie, baie naby is.  En sonder dat ek eers die woord “new age” genoem het (ek sê mos ek is “new age” sonder dat ek eers weet ek is “new age”), sê sy sy is bekommerd dat dit so vinnig toeneem, maar sy is ook bly, want sodra dit die wêreld behoorlik oorheers, kom christus weer.  Maar, probeer sy my troos, dalk sal God in sy genade vir mense soos ek ‘n tweede kans gee voor die groot oordeelsdag, selfs al sou ons nie hier op aarde tot bekering kom nie.  Sy het met my gedeel hoe sy tot bekering gekom het, en soos altyd was dit so opreg, ek kan nie anders om te glo dat dit die ervaring is wat sy beleef het nie.  Sy het nog baie ander dinge gesê, onder andere ook hoe slinks en slim die duiwel is.

En so is ek weet gelaat met die vae gevoel dat al vind ek die liefde en spiritualiteit wat ek ontdek so positief, is ek eintlik deur satan verlei, en is ek nou op pad hel toe.  My lewensgeluk en voorspoed is te verduidelik, want ek sal nie beproef word en aangeval word deur die duiwel nie, want ek is nie een van God se kinders nie.  Ek kry ook die gevoel dat ek waarskynlik deur beproewing moet gaan om my tot God te keer, en dat dit dalk die manier is waarop God my na hom toe terug sal lei.  Na alle kante toe, lyk my toekoms nie rooskleurig nie, veral nie wanneer ek die ewigheid ingaan nie.  Maar dalk sal alles ten goede uitwerk, want sy bid ook nou vir my.  (En hierdie sê ek opreg nie sonder respek nie.  Dit is vir my net so bitter frustrerend dat ek maar elke keer weer in die vrees en twyfel verval … maar dit is seker omdat ek nie gered is en die sekerheid in die geloof het nie.)

Ek vra groot om verskoning vir die negatiwiteit, met al my liefde!

(Naskrif: In my soektog vir ‘n mooi prentjie of foto om onsekerheid of verwardheid uit te beeld, om hierdie inskrywing ‘n bietjie kleur te gee en om die negatiwiteit ‘n bietjie te lig, het ek op hierdie prentjie afgekom op ‘n web blad oor “When is a Braitenberg architecture all you really need?” in inligtingskunde (“informatics”).  Ek weet nie eens of inligtingskunde ‘n goeie vertaling vir “informatics” is nie, en van die inhoud van die bladsy weet ek minder as nul, maar so op die oppervlak geskandeer, miskien kan ek my onsekerheid op ‘n manier wiskundig oplos?  Dalk as ek minder keuses gegun word?)